دو نوع امضا داریم
امضای دیباگ و امضای ریلیز
امضای ریلیز:
keytool -list -v -keystore C:\Users\Notebook\Desktop\fileName.jks -alias 12345678
امضای دیباگ:
keytool -list -v -keystore C:\Users\Notebook\.android\debug.keystore -alias androiddebugkey -storepass android -keypass android
فرق بین دیباگ (Debug) و ریلیز (Release) در اندروید هم از نظر رفتار اپلیکیشن متفاوته، هم از نظر نحوه ساخت، امضا، بهینه‌سازی و دسترسی‌ها. اینها رو در ادامه توضیح میدم:
برای تغییر رنگ پراگرس بار، باید توی فایل styles، واسش یه استایل کاستوم تعریف کنیم:
<style name="ProgressBarTheme" parent="Widget.AppCompat.ProgressBar">
<item name="android:indeterminateTint">#BBE6FF</item>
</style>
و بدین شکل توی پراپرتی های xml براش ست کنیم:
style="@style/ProgressBarTheme"
امضای دیجیتال (Signing) در اپلیکیشن‌های اندرویدی فرآیندی است که به تایید اصالت و یکپارچگی فایل APK کمک میکند.
وقتی یک برنامه اندروید (فایل APK) ساخته می‌شود، نیاز است که امضا شود. این امضا برای موارد زیر ضروری است:
1. سینگل تون
2. بیلدر (با توجه به وجود named constructor و کلاس data در کاتلین این دیزاین پترن معنی نداره)
3. فکتوری
4. dependency Injection (DI)
5. Facade:
امکان این را می دهد که رابط ساده ای را برای دسترسی به یک سیستم پیچیده ایجاد کرد. در واقع، زیر ساخت های پیچیده سیستم را مخفی کرده و به کاربر اجازه می دهد تا بدون آگاهی از پیچیدگی داخلی، با سیستم تعامل داشته باشه. مثل اینترفیسی که در رتروفیت برای تعریف متدهای نتورک استفاده میشه.
6. Adapter:
این دیزاین پترن برای اتصال دو کلاس با ساختارهای متفاوت استفاده می شود. به عبارت دیگر، یک میانجی بین دو ساختار دیگر است. این میانجی تغییرات لازم را روی داده های سورس انجام میده تا در مقصد نشون داده بشه بدون اینکه داده های اصلی تغییر پیدا کنه. مثل اداپتر در ریسایکلر ویو که لیستی از داده های منبع که عموما لیست یا آرایه هست را به view holder که قابل نمایش برای ریسایکلر ویو است را تبدیل میکند.
در کاتلین دو نوع لیست mutable و immutable وجود داره.
لیست immutable:
val mylist = listOf("1","2","3")
لیست mutable:
سه روش برای ایجاد این نوع لیست وجود داره:
val mylist = ArrayList<String>()
val mylist1 = mutableListOf<String>()
val mylist2 = arrayListOf<String>()
این سه تا فرقی با هم ندارن.
آرایه:
دو نوع روش برای ایجاد آرایه وجود داره. در روش اول باید سایز آرایه و مقدار اولیه اون مشخص بشه. در روش دوم فقط باید مقدار اولیه مشخص بشه. هر دو mutable هستن، یعنی میشه یه عضو از آرایه را تغییر داد. اما طول آرایه قابل تغییر نیست.
val myArray = Array<Int>(5){0}
val myArray = arrayOf("1", "2")
کلاس جنریک:
class ArrayUtil<T>(private val array : Array<T>) {
fun findElement(element : T, foundElement:(index: Int, element: T?)->Unit){
for(i in array.indices){
if(array[i] == element){
foundElement(i, element)
return
}
}
foundElement(-1, null)
return
}
}
gradle یک ابزار بیلد اتوماتیک هست برای بیلد اپلیکیشن ها، مثل اپ های اندرویدی. توسط پلاگین gradle امکان استفاده از gradle در اندروید استودیو فراهم می شود.
1. توسط پلاگین gradle امکان استفاده از gradle در اندروید استودیو ایجاد میشه. پس ما برای هر پروژه باید پلاگین gradle و خود gradle رو اضافه کنیم.
2. دو تا build.gradle داریم. یکی در "کل پروژه" و یکی "برای هر ماژول". ممکنه پروژه ما چند تا ماژول داشته باشه، در این صورت به ازای هر ماژول یک build.gradle داریم که توش اطلاعات در مورد پلاگین ها، وابستگی ها و مین و ماکس sdk و کامپایل و اینا توضیح داده شده.
توی build.gradle در سطح پروژه، classpathها (مثل کاتلین، gradle، هیلت و ...) آورده میشه و یک سری تسک هایی که gradle انجام میده رو میشه در این قسمت آورد. این تنظیمات برای کل پروژه اعمال میشه.
نکته: هر چی توی classPath آوردیم، پلاگین هم داره!
3. اگر کل پروژه به یه وابستگی نیاز داشته باشه در buildScript در قالب classPath بهش میدیم. اگر ماژول به وابستگی نیاز داشته باشه در dependencies بهش میدیم.